Skip to main content

Dies bestidos de negro nun paíç cinzento

Adelaide Monteiro (Delaide Munteiro)

Nascida em 1949, natural de Especiosa, Miranda do Douro, Portugal.

Licenciada em Contabilidade e Administração Fiscal, é professora aposentada do Ensino Secundário. O mirandês foi a sua primeira língua, e o desenho uma das primeiras formas de expressão. Só aprendeu português na escola. Publicações individuais, em poesia: Antre Monas i Sbolácios, em mirandês 2010- Edições Zéfiro; Bózios, Retombos i Silêncios, bilingue, 2015- Poética Edições; Cun Gusto a Moras, bilingue, 2021- Poética Edições. Nun Riu de Lírios, 2022- Poética Edições. Em prosa: Cumo Quien Pica Un Palo, bilingue 2022- Âncora Editora. Participações em várias Antologias, em mirandês e em poesia: da Academia de Letras de Trás-os-Montes e Alto Douro: Terra de Duas Línguas I e II; Por Longos Dias Longos Anos Fui Silêncio; 40 Poetas de Hoje. Participação em algumas antologias da CTMADL. Escreve frequentemente na Fuolha Mirandesa do Jornal Nordeste, desde 2009. Dedica-se à pintura desde 1993.


Dies bestidos de negro
nun paíç cinzento

Nota: o que stá entre parênteses é o significado da palavra em português. Uma pequena ajuda, para mais fácil compreensão do texto.

Neste anho de festejar ls cinquenta anhos de la Rebeluçon d´Abril, ye amportante que quede bien claro, para dezir a quien nun sabe i para memória fetura, l que era l paíç antes dessa “Rebeluçon de ls Crabos”, cumo ficou conhecida. Quien bibiu an ditadura ten l deber de cuntar als filhos, nietos i amigos l que fui aquel tiempo. Deixar bien grabado i screbido, muito ambora stando ciente, que ua cousa fui bibir, outra cousa ye ler ou oubir quien nel bibiu. Assi i todo (ainda assim), ye perciso star anteirado (conhecedor), para que nun se déixen smerzingar (murchar) i scapar las cunquistas d´Abril, nien se deixe lhebar por porpagandas anganhosas i populismos. L que fui la ditadura de Salazar nun puode ser abranquiada.

Estas palabras, que eiqui deixo, ténen unicamente essa finalidade: – Dezir, anche pouco, de las bidas nun paíç an ditadura que nun queremos nunca mais. Tamien só por bias disso, ye cuntado l que ye cuntado. Cuontas riales de bidas riales.

Yá bibi nun paíç

Yá bibi nun paíç / Que se bestie de scuro / La giente bie scuro/ L pensar era scuro / La casa scura / La ruga scura / La candeia negra / L fulhin negro / L lhodrigueiro friu.

Éran lhargas (longas) las jornadas / Lhargas las ambernadas / Lhargos ls anhos / De colheita a colheita / Éran lhargas las fames / De la giente a eilha afeita (acostumada).

Éran pesadas las mantas / Pesados ls tratos (contratos) / De nineç ampreitada (de infância a servir). / Quedaba loinge l San Pedro / Era lebe la soldada.

Quedaba la scola loinge / De l chequeiro (redil) ou de l cerrado (lameiro) / Assi era aquel paíç / Analfabeto i calhado.

Nun Abril cun nuite clara / Aquel paíç fui çpido / Rasgórun-le ls benairos tristes (andrajos) / Bestírun-lo quelorido.

Dórun-se abraços i beisos / Habie choros d´alegrie / Era l renacer dun paíç / An poema de magie.

Tu Abril, un més florido / Nun te deixes smerzingar (muchar): /Tu fuste crabo / Fuste sprança / An spingardas a medrar.

An Abril solto un poema / Para Abril poder cantar. / Nun te calhes nunca, Abril / Nien te deixes adominar! Siempre t´hemos de cantar.

In, Nun Riu de Lírios

 

A camino de cinquenta anhos de l binte cinco d´Abril muita cousa demudou para melhor. Nun stá cumo deseariemos que stubira, mas quien ye “d´outro tiempo”, sabe que si. Que demudou muito i para melhor. La democracie que hoije se bibe nun ye porfeita, mas cun todos ls pochos (podres) que puoda tener, ye bien cierto muito melhor que la melhor ditadura, se ye que hai, ne l miu modo de ber, algua ditadura buona, seia de dreita ou de squierda. Muitos suonhos de paíç mais justo i eigualitairo, mais houmano i hounesto, ténen benido a ser sbarrulhados i muitos se ténen benido a sentir zeiludidos, mas tamien, ne l miu modo de ber, a naide le puode parecer ampossible la mudança i, por bias disso, nun se puode deixar por manos alhenas la decision de quien se quier q´agarre l guiador (leme) de l paíç i de cumo quier que l´agarre. Apuis ten q´eisegir. Boziar (gritar) an lhiberdade! Só sendo lhibres somos outénticos, anteiros (plenos), felizes, modernos.

You naci nun tiempo bestido de negro, nun paíç atrasado, cerrado suobre el i cun un grandíssimo quenhon de la populaçon analfabeta. Nien ls lhibros de la scola anstruien. Dezien l que l Goberno querie que dezíssen. Quanto menos las personas sáben, mais cálhan. Assi era. Nun paíç, adonde quien mais percisaba, mais era azimbrado pal foio (lançado para o fosso), adonde l´Eigreija fazie parte de la política d´atraso i miedo, adonde ls porsores i ls pais batien als ninos, sien duolo nien piadade. Un paíç adonde la bioléncia suobre las mulhieres era, por todos, cunsentida. Era un paíç de terror…

Era Maio, un més de flores i de dies largos i soalheiros. Ls panes (searas) botában l grano i yá l aire, pul peso de las spigas, le custaba a fazer deilhes mar.
Miu pai, quatro anhos mais bielho que mie mai, staba na tropa. Ne l quartico adonde naci, mie mai sufriu ls delores de la pariçon, an siléncio. Nien un ai, diç-me eilha. Sou pai, que an todo l tiempo de prenheç nunca mais habie falado cun eilha cun buona cara, staba ne l curral a ajuntar stierco (estrume). Eilha cerraba ls dientes, para que nun la oubisse. Até las ajudantas podien oubir ls uossos tienros a dar-se ( a ceder) para amanháren campo (espaço) i you salir. An siléncio. An siléncio para acultar la bergonha. An siléncio, d´ampeço, para çfraçar la barriga. S´oumenos fusse un rapaç!, dezien. Mirai, ye rachada, dezírun, quando sali. Era mie abó Ana, mie madrina i tie Einácia, la mais antendida mas yá mui malica (doente), que ajudórun a mie mai-nina a aguantar-se de pies, por mais de binte quatro horas, cun dezassiete anhos por fazer; habie-de ls fazer an Agosto. “Naciste a la hora que ls garoticos benien de la scola, a fugir (correr) ruga abaixo”, diç. Ende pulas trés i quarto, a trés i meia. Era l sol l reloijo daquel tiempo. Naide tenie reloijo. Ls ninos nacien cun la mai de pies, cun ua bacie por baixo i l nino era aparado nas manos d´ua de las parteiras, ties curgidosas (conhecedoras), enquanto las outras sigurában la mai puls braços, para que nun caísse, de tan cansadica (de cansaço extremo). Quantas mulhieres se morrírun de parto i deixórun ua carrada de filhos uorfanos! Quantos ninos tubírun madrastas que ls maltratórun! Quantos ninos se deitában cun fame por nun haber que le dar. Quantos rapában (apanhavam) friu por la roupa nun chegar i l lhume, por falta de lheinha, pouco calcie! Las tierras tenien que se sembrar i era perciso arrincar las touças (matas de carvalhos). A fuorça de cuorpo. Todo a fuorça de cuorpo. Todo sien máquinas. Só mais alantre chegórun alhá las trelhadeiras (debulhadoras). Era feito todo a pulso i cun ls animales, nun modo de scrabatura.

Tamien naquel tiempo habie muito zorro (muitos filhos bastardos), sendo que essa palabra, tan hourrenda, era la que querie dezir que era filho de mai solteira i, dezido, an modo legal, an pertués, “filho de pai incógnito”. Era ua frase q´ambergonhaba ls zorricos, assi que tenien que la dezir, cumo se nun soubíren (soubessem) quien era sou pai. Cumo se sue mai fusse ua mulhier de malo bibir. Ralas éran las famílias que, mais alantre ou atrás, nun tenien un zorro. You era un deilhes. Ua zorrica. Ua zorrica que, por nun tener armanos, bibie mais bien que todos ls outros ninos. Mas era zorra i, cun essa çfrença bibie, cumo cun xaga crabiada na pel. Nun tenie ua família cumpleta cumo ls outros ninos i por isso me parecie que era mais pobre que todos ls pobres. Dou bien fé que era la cousa que mais me custaba a dezir, quando para fazer qualquiera papel, me percurában l nome de miu pai. You sabie que miu pai nun era “un pai incógnito”, cumo staba screbido na cédula”. Por isso, mui ambergonhada i ancolhida, respundie: – Nun tengo pai!
Sabie quien era miu pai i era un rapaç guapo, mui guapo, sigundo l bie ne ls retratos. Prouísta (vaidosa), amostraba ls retratos. Tamien el fui bítima daquel paíç atrasado. Era assi naquel paíç zeigual, de caridade, d´apremidos, de pobreza, d´eignoráncia, adonde alguns tenien muito i ls outros mui pouco ou quaije que nada. Tenemos esta zorrica, cumo tanta beç oubi. Era ua zorrica, nacida naquel paíç torpe, sien leis que oubrigássen ls pais a registrar ls filhos cun l sou nome. Registrou-me mie mai un més apuis que naci, quando yá tenie fuorça para ir na burrica, até Miranda, i you fui cun eilha, para mamar la teta. Por isso l miu més de nacéncia ye Maio i l de registro ye Junho. Las multas éran grandes i denheiro nun habie pa las pagar… Essa fui ua de las cunquistas d´Abril. Todo l nino ten que tener pai ne l registro de cidadano. Na segada (ceifa), un més i pouco apuis, mamaba la teta caliente i quedaba a la selombra de ls manolhos (molhos de cereal). Ls outros ninos, la mesma ( a mesma coisa).

Fui feita por acauso/ Suberbibi por acauso/ Naci dun rumpante rudo i çtemido/Rasguei las antranhas als montes adonde mamei pan amargoso/Atrabessei rius cun ls pies çcalços i sali an gelados gemidos. Fui capada por ua sociadade atrasada/ I cortei las apeias / Refize-me, ajuntei las pieças. I eiqui stou you!/ You que sou mulhier de todo i de nadas! ………

In, Antre Monas i Sbolácios

 

Fui feita an resultado dun grande amor, nacido lhougo apuis de ls talhos (bancos) de la scola. Fui feita, cumo muitos, por grandíssema falta d´anformaçon de las pessonas, culpa de ls governantes que apelidában, Dius, Pátria i Família. Nacien ls filhos que Dius mandaba, cumo se dezie. Para passáren fome, friu i maltratos… Inda bien que te pari!, dezie mie mai, muitos anhos apuis! Screbien-se i, quando miu pai bieno de la tropa, benie cun eideia de se casar. La família i outros ambejosos, tirórun-le-lo de la cabeça (dissuadiram-no). Fugiu pal Brasil, cun miedo que miu abó, pai de mie mai, l matasse. Sien naide saber, tenie you arrimado a dous anhos. Nun tenerie mais que trés anhos, ua amiga de la mie família andaba a porparar-se para ir pal Brasil i you dezie que tamien iba na burrica de Bergina i que talbeç mie abó me cumprasse a mi ua burrica ruça para you ir para miu pai pal Brasil, cun bergina. La cundanida (marota) de la burrica nun s´astrebiu a tamanha abintura i you quedei cun mie mai, an casa de mius abós, naqueilha poboaçon atrasada, que bibie inda cumo se fusse Eidade Média: de giente ambejosa, supesticiosa, bingatiba, a bibir an scuridon a lhuç de candeia, pobre, anterrada an lhodrigueiros i stierco (estrume), curbada pul trabalho, ancolhendo ls dies para tener pan i batatas na mesa todo l anho, partindo ua sardina para dous, matando cochino para adubar l caldo i untar las fames. Sien doutor (médico) acerca nien dinheiro para le pagar, sien spital, la giente morrie-se de mui nuoba. Íban a chamá-lo a Miranda ou a Sendim, a pi L spital fui feito quando la barraige ampeço, pula Hidro- Eilétrica. El benie, quando benie, a cabalho i muita beç quando chegaba, yá l enfermo s´habie morrido ou yá nun tenie resgate (salvação). L SNS fui ua cunquista d´Abril. Fui ua de las mais amportantes conquistas. Stá amenaçado i fraco puls poderes de grandes antresses pribados que son sangressugas pa ls denheiros públicos de la salude. Sien un buono SNS, la populaçon mais pobre ye la que mais suofre cun la sue falta.

Assi era aquel paíç que, cun la miséria de l pobo, sustentaba ua guerra ne l Ultramar, matando giente na flor de l´eidade. Un paíç d´adonde houbo q´eimigrar a salto, para nun se morrer de fome. Assi se fazírun medrar ls países que ls recebien. Stá-se agora a pagar cun juros ousurários l que disso resultou (as consequências disso). Poboaçones i mais poboaçones sien giente, ou só giente bielha. Poboaçones sien moradores, adonde ls touçones yá stan acerca de las casas i, las ourtigas i silbas médran a las puortas i ne ls huortos (quintais).

Las mulhieres éran scrabas: scrabas de la bida i de l home. Trabalhában aparelhadas cun l tiu (marido), de sol a sol. Apuis inda lhabában, remendában, fazien l quemer, fazien las meias i las camisolas cun la lhana que filában, cebában ls cochinos (engordavam os porcos), ajudában a tratar ls animales de trabalho. Fazien medrar ls dies nuite alantre, para acabar las jeiras (trabalhos) i poder salir soutordie (dia seguinte) al clariar de l´ourora. Deitában-se cansadas i ls tius (maridos) serbien-se deilhas, cumo eilhas dezien, nun modo de oubediência, deber, dependéncia i scrabidon. Parien, bezes sien cuonta, filhos que sabien que nun tenerien pan nien malgas de caldo para eilhes, nien campo nas camas, adonde yá drumien a quatro, dous birados parriba i dous para baixo ou na enxergas ne l chano ou ne l palheiro. Mas parien. Tenien que parir filhos de que quedában agarradas (fecundadas) i, bien cierto, l mais deilhas sien gusto (prazer). Mas parien. Habien-le dezido na boda que era oubrigaçon de la mulhier serbir l tiu. I serbien-lo. An todo i por todo (em todos os aspectos). Nun tenien cumo nun parir. Quantas se morrírun porque spormentórun a nun querer parir!… Era assi, nesse tiempo an que las mulhieres nun tenien dreitos. Bonda dezir que nien sequiera podien salir de l paíç sien la declaraçon de l tiu a cunsenti-lo. Las que podien salir. Outra, cumo tal (por exemplo) las anfermeiras nun se podien casar; nien las ajudantas de ls abiones. Las porsoras purmairas só se podien casar cun quien ganhasse tanto ou mais q´eilhas.

………

Lhaba/ Cozina/ Remenda/ Cria/ Deita-se / Só quier çcansar!…

in, Antre Monas i Sbolácios

 

Tenie you nuobe anhos por fazer, quando bieno de l Brasil miu tiu Abílio i trazie la percuraçon de miu pai, para se casar cun mie mai, i nós, las dues, eiriemos cun el para S. Paulo, adonde miu pai yá tenie la bida ampuosta (organizada) para mos tener alhá. Isso nunca chegou a acuntecer. Mais ua beç, la família del i ua carrada d´ambejosos que tamien tenien zorros para criar, anchírun la cabeça de miu pai i de miu tiu, cun calúnias subre mie mai. You bien sabie q´éran mintiras i quedei mui triste i rebuoltada. Yá guardaba las bacas zde ls seis anhos i assi segui sendo bueira, a trilhar (debulhar o cereal) an rechinos (calor intenso) d´Agostos sien fin, i a fazer l que era perciso fazer, assi que la scola acababa i sien poder dezir que nó, nun fusse miu abó a dar-me uns balientes puntapies.
Mie mai, que lhebaba ua bida de scraba, sien tener un centabo de sou, quedou mala de ls nerbos i de l stómado. Mas tenie que trabalhar. Cheguei a pensar que quedarie tamien sien mai…

Habie garotos que quaije nien podien ir a scola, porque tenien que fazer jeiras a sous pais. Outros, inda pequeinhos íban a serbir. Diç-me un amigo de ls bancos de la scola: “Se nun iba pal ganado (rebanho), miu pai batie-me. Se nun iba a scola, la porsora batie-me. Apuis nun daprendie nada i, tube que studar i fazer la quarta classe d´adulto, apuis de 1974.” Assi era este paíç atrasado…

Sendo buona pa la letra (com facilidade de aprendizagem), mius abós i mie mai mandórun-me a studar para Miranda, ua cidade pouco mais eibeluída que era la mie Speciosa. Para un coleijo. Nun habie liceu para poder studar de graça (gratuitamente). Pagaba ls studos i a quien me fazie l quemer i me daba drumida. Drumiemos quatro rapazas nun quarto pequerruchico (minúsculo). Nun habendo carreira (autocarro), só iba a casa ralas bezes. A pie, you sola, arrimado a dezassiete quilómetros. An toda la poboaçon só studábamos dues rapazas. De l tiempo de mie mai, só habie studado ua. Dous anhos apuis, no Natal, recebi ua carta de miu pai, cun quarenta dólares drento. Que alegrie tamanha! You sabie que miu pai, tan guapo i de quien you tenie tanta proua (vaidade) i que, por bias disso, amostraba ls sous retratos a toda la giente, tenie que ser un bun home… Zdende, era el q´iba pagando ls studos i mie mai, talbeç ende, oubira riampeçado a pensar an feturo. Ua lhuzica ampeçou a abrir-se nas nuossas bidas.

Tenie you dezanuobe anhos, quando bi a miu pai an persona. Na cozina ardie la candeia de gaç, lhuç a tembrar (luz trémula), ajudada a almiar pula chama de l lhume. Era Dezembre. Ua nuite scura cumo l culo de l lhobo. L carro de praça (táxi) abaixou l Naso i, na scuridon daqueilha nuite de carambelo, ajuntou-se giente a la Fuonte i arrodiou l altemoble para ber a Antonho. La nuite scura inda le quedou mais scura quando se biu arrodiado de pessonas bestidas de negro. Dezie el apuis: Parecie-me que staba a ber un filme de pantasmas. Apuis biu-me i fui ua grande eimoçon… L carro de praça yá nun almiaba i seguimos uns cinquenta metros pula ruga arriba, até casa, cun ls pies anterrados ne l lhodo. Tenie dezanuobe anhos, el quarenta, mie mai menos quatro que miu pai.

Fumos-mos ls trés an Febreiro, nun die friu i de grande airaçada que mos ajudou a salir de la pobreza i ampuxou para Moçambique, cidade de la Beira, adonde Kubicheque, cumo era lomiado por amigos, era caçador porfissional de cracudilos, para adonde se fui, tiempos apuis que la família de la Speciosa habie chegado a S. Paulo (armana i sue família i sou pai), cun l denheiro de l´hardança de mie abó que yá s´habie morrido. Nós quedemos i el sentiu-se anganhado.

Apuis fui caçador-guia de safaris. Mui abintureiro, era un home buono i honrado, bien querido por todos. Tamien you iba a caçar cun el, por aqueilhes tandos i matorrales (mato). Cadun cun sue spingarda al ombro; de nuite a caçar lhiopardos i pul die, seguindo l rastro de ls eilifantes ou las corridas de ls antílopes i búfalos.
Adonde steia, sei que mos sigue amando muito, a nós i als nietos que tanto l querien bien!

……

You tube un pai cun l coraçon de la grandura (tamanho) de l mundo. Por antre ua cuonta a meio, bolou-me de la mano… La mano quedou parada, sien bida i nunca mais fui capaç de la cerrar.

You tube un pai que mos amou i ansinou a amar África!

In, Cumo Quien Pica Un Palo

 

La mie purmeira lhibardade fui África. L mar, adonde antrei la purmeira beç i que fui para mi ua paixon. Aqueilha eimensidon de bordas lharguíssimas (horizontes longínquos)Aqueilha bida sien apeias (peias) nien ançaimes (amarras), nua cidade cun giente muito mais eibeluída, muito mais moderna, adonde, pula purmeira beç pude tener rapazes amigos, sien peligro de ser apuntada de chabasca (leviana) i adonde ampecei a ir al cinema. L paíç que habie deixado para trás, sendo l mesmo paíç, nun era l mesmo paíç. Acá, d´adonde sali, nien las turmas nien ls recreios, éran de rapazes i rapazas. Todos apartados.

La sigunda lhibardade fui quando tornei, l Setembro a seguir a la Reboluçon de Abril. Grácias a eilha se fui fazendo un paíç nuobo, quelorido, adonde podimos criar ls filhos an lhibardade i democracie, cun respeito por todos. UN PAÍC RENACIDO…

La terceira lhibartaçon, fui quando me senti mulhier anteira, porfissional, mai i filha, tie i amiga (mulher e amante), an todo rializada, bencindo cumo pessona anteira (plena) i lhibre, cun dreitos i deberes, sien depender de nada i naide. Fúrun las mulheres de l miu tiempo que ampeçórun a trabalhar a rigalhon (em força), fuora de casa. Mulhieres criadas an ditadura, silenciadas, apremidas, mas que fúrun capazes d´ampeçar a birar ls çtinos de la Mulhier. Sien la reboluçon d´Abril, nada disso serie possible. Muito hai inda que fazer, mas muito yá se fizo. Ye perciso seguir lhuitando para que la mulhier tenga, an todo i por todo, ls mesmos dreitos i ouportunidades que ls homes… La pintura i la scrita, ajudórun-me na lhibartaçon. Pinzeles i botoneiras (teclados) dízen l que me bai na alma. L que tanto calhei…

Agora, tiempo de nubres brancas a anfitar la mie cabeça, de caminos i carreirones zenhados na pel de l rostro, stou ciente que la democracie i la lhibardade nun se bálen a eilhas solas (não são auto-suficientes). Tenemos que le dar sustento, para que nun se báien zlindo (poindo) i enfraquecendo (perdendo força). Acabando (se cabarem), dá muito trabalho, lhieba muito tiempo i arrama-se (verte-se) muito sufrir para que ne l paíç tórnen a florir crabos burmeilhos i, poemas lhibres bólen nas rugas… Só sabe dar l debido balor a la lhibardade quien yá bibiu sien eilha, ou pior inda, quien la bibiu i apuis la perdiu…

Biba siempre L 25 de Abril i todo l que mos truixo! Biba la lhibardade!

Poema suolto (à solta)

Solto ua frase qualquiera, / ajunta-se a outra i mais outra, / cumo se la frase fusse giente,/ giente que bózia rebuoltada, / garoto que cun fame chora, / nace l poema zapiado, / mas sien cumpleta lhibardade.

Anguolhe l miedo, l poema, / d´ ir parar a la ruga frie, / camina lhibre, secalha scrabo, / muole-se todos ls dies, / ne l bolso nun ten un pataco, / mas miedo de ser çpedido.

Sóbran-le dies al poema, fáltan letras para cenar (jantar). / Sobra-le raiba al poema / i muita gana de boziar…

Sal de l lhibro, bai pa la ruga, / pon l crabo ne l jaleco / i solta la boç ancarcerada. Solta frases, lhiberta letras, / chube apuis al tablado (palco), / fala d´ Abril, lhibardade.

Pus que culpa ten Abril / que l paíç nun baia palantre (avance)?!

Poema!/ Poemas somos nós todos, / séiamos cun rima ou sien rima! / Tenemos que dar cuonta d´aqueilhes / que cómen l´antologie!

L´antologie i ls libros, / l trabalho i la denidade, / contra ls bendidos boziemos, (contra os corruptos gritemos) por Abril, an lhibardade!

In, Nun Riu de Lírios

 

Inda sinto…

Inda sinto l friu / De la pobreza na ruga / Inda sinto l calafriu/ Daqueilha bioléncia cruda.

Inda sinto l´eisolamiento / L´eigoránça cumo bandeira / Siempre l pobo na eignorança Sinte la mintira berdadeira.

Inda sinto la fame / De l pan guardado na cerrona / Duro que naide l come / Sien disso sentir bergonha.

Inda sinto las oupressones / I ls delores de las corriadas / Assi éran las eiducaçones / Suobre personas calhadas.

Sinto ne l cuorpo un tremor / Nó de friu mas si de spanto / Que se çqueça que un ditador / A un Pobo fizo sufrir tanto!

Pensaba you que la fame / Nun mos tornarie a besitar / Cun las oupressones çfraçadas / Yá stá porende (por aí) a medrar…

Tengo tanto arreceio, tanto / Que a esta Ouropa zourientada / Mos tórnen las ditaduras,/ Yá an democracies, çfraçadas.

In, Bózios, Retombos I Siléncios (Gritos, Ecos e Silêncios)

#50anos25abril